5գ դասարանն իր մուտքը
հիմնական դպրոցի մայրենիի դասընթաց ազդարարում է <<Մեր լեզուն>> բաժնի
ուսումնասիրմամբ: Այստեղ մեր հարուստ հայերենի փառաբանությունն է` բանաստեղծություններ,
ասույթներ, հայերենի հնչյուններն ու նրանց դասակարգումը… Կարդացինք, սովորեցինք, ասացինք ու լսեցինք…
Սակայն ամեն ինչ թերի կմնար, եթե չամրագրվեր գրի ու լեզվի ամենաիրական վկայի, գանձատան` Մատենադարանի պատերի շնչով:
Բայց… Ուրախացա՞նք, թե՞ տխրեցինք, երբ մեզ պատասխանեցին, որ մեր հյուրընկալ քաղաքը լիքն է զբոսաշրջիկներով, ովքեր մեզնից ոչ պակաս հետաքրքրությամբ ուզում են տեսնել այն, ինչ իր խորքերում թաքցրել ու սրբորեն թաքցնում է Մատենադարան ուխտատեղին: Ոչի´նչ, թող այդպես լինի. չէ՞ որ մենք տանտերերն ենք, և մեր տեղը զիջեցինք նրանց ու համբերությամբ սպասեցինք:
Եվ ահա հոկտեմբերի 30-ին հերթը մերն էր:
Զինված մեր գիտելիքներով ու Մատենադարանի մասին հետաքրքիր տեղեկություններով` քայլեցինք դեպի վեհաշուք կառույցը: Ու հենց ճանապարհից էլ սկսեցինք մեր բացօթյա դասը` <<Մել լեզուն>> բաժնի ամփոփումը: Աշակերտներն իրար հերթ չտալով պատմում էին այն, ինչ գիտեն Մատենադարանի, մեր գրի, Մեծ ուսուցչի, մագաղաթի ու մատյանների մասին: Ու բոլորի աչուկներում կար մի փայլ, որ թերևս կարելի է կոչել ՀՊԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ` հայ լինելու, այն հայի թոռն ու ծոռը լինելու, ով ոչինչ չի խնայել մատյանները պահելու, փրկելու, ապագային փոխանցելու, այն հայը լինելու, ով գիտի դա, գնահատում է, երախտապարտ է…
Մտանք ներս:
Էքսկուրսավարը մեզ ջերմորեն ընդունեց ու իր տեղեկություններով առավել ամբողջացրեց արդեն ձեռքբերածը: Նա զարմանքով ու հաճելիորեն ժպտում էր, երբ երեխաներն իրենք էին էքսկուրսիան վարելու ղեկը վերցնում իրենց ձեռքը:
Շրջեցինք բոլոր բաժիններում:
Չզգացինք էլ, թե ինչպես անցավ ժամանակը:
Դուրս եկանք:
Անցանք դասի եզրափակիչ մասին, որ <<Անդրադարձն>> է: Երեխաները բանավոր շարադրում էին մտքերը, թե ինչ նորություններ իմացան, ինչն էր զարմանալի իրենց համար, իսկ ինչ <<շշնջացին>> մատյաններն իրենց ականջին…
Տեղում կազմեցինք երկճյուղ աղյուսակ`
Ի՞նչ գիտեի Հենց նոր իմացա
բաժիններով:
Չէ´, իսկապես շատ բան գիտեինք, իսկ ավելի շատ էլ տեսանք ու հենց նոր իմացանք:
Արդյունավետ, հետաքրքիր օր էր
Սակայն ամեն ինչ թերի կմնար, եթե չամրագրվեր գրի ու լեզվի ամենաիրական վկայի, գանձատան` Մատենադարանի պատերի շնչով:
Բայց… Ուրախացա՞նք, թե՞ տխրեցինք, երբ մեզ պատասխանեցին, որ մեր հյուրընկալ քաղաքը լիքն է զբոսաշրջիկներով, ովքեր մեզնից ոչ պակաս հետաքրքրությամբ ուզում են տեսնել այն, ինչ իր խորքերում թաքցրել ու սրբորեն թաքցնում է Մատենադարան ուխտատեղին: Ոչի´նչ, թող այդպես լինի. չէ՞ որ մենք տանտերերն ենք, և մեր տեղը զիջեցինք նրանց ու համբերությամբ սպասեցինք:
Եվ ահա հոկտեմբերի 30-ին հերթը մերն էր:
Զինված մեր գիտելիքներով ու Մատենադարանի մասին հետաքրքիր տեղեկություններով` քայլեցինք դեպի վեհաշուք կառույցը: Ու հենց ճանապարհից էլ սկսեցինք մեր բացօթյա դասը` <<Մել լեզուն>> բաժնի ամփոփումը: Աշակերտներն իրար հերթ չտալով պատմում էին այն, ինչ գիտեն Մատենադարանի, մեր գրի, Մեծ ուսուցչի, մագաղաթի ու մատյանների մասին: Ու բոլորի աչուկներում կար մի փայլ, որ թերևս կարելի է կոչել ՀՊԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ` հայ լինելու, այն հայի թոռն ու ծոռը լինելու, ով ոչինչ չի խնայել մատյանները պահելու, փրկելու, ապագային փոխանցելու, այն հայը լինելու, ով գիտի դա, գնահատում է, երախտապարտ է…
Մտանք ներս:
Էքսկուրսավարը մեզ ջերմորեն ընդունեց ու իր տեղեկություններով առավել ամբողջացրեց արդեն ձեռքբերածը: Նա զարմանքով ու հաճելիորեն ժպտում էր, երբ երեխաներն իրենք էին էքսկուրսիան վարելու ղեկը վերցնում իրենց ձեռքը:
Շրջեցինք բոլոր բաժիններում:
Չզգացինք էլ, թե ինչպես անցավ ժամանակը:
Դուրս եկանք:
Անցանք դասի եզրափակիչ մասին, որ <<Անդրադարձն>> է: Երեխաները բանավոր շարադրում էին մտքերը, թե ինչ նորություններ իմացան, ինչն էր զարմանալի իրենց համար, իսկ ինչ <<շշնջացին>> մատյաններն իրենց ականջին…
Տեղում կազմեցինք երկճյուղ աղյուսակ`
Ի՞նչ գիտեի Հենց նոր իմացա
բաժիններով:
Չէ´, իսկապես շատ բան գիտեինք, իսկ ավելի շատ էլ տեսանք ու հենց նոր իմացանք:
Արդյունավետ, հետաքրքիր օր էր
