ՀԵՐՈՍԱՆԱՆՔ ՀԵՐՈՍՆԵՐՈՎ, ՀԵՐՈՍՆԵՐԻ ՀԵՏ
27. 01. 2021-ին բանակի օրվան ընդառաջ` 7դ, 8ա և 9ա դասարանների սովորողների հետ անցկացվեց հայրենասիրության դաս:
Դասի նպատակն էր` շփվել հերոսների հետ, անձամբ նրանցից լսել իրական ու մեզ համար անհավանակն, իսկ իրենց համար սովորական ու բնական պատմություններ պատերազմի դաշտից:
Հյուրերն էին ինչպես Քառօրյա, այնպես էլ 44-օրյա պատերազմների մասնակիցներ Ջիվան Գասպարյանն ու Արմավիր Հովհաննիսյանը, ովքեր վիրավորված էին, գտնվում էին բուժման մեջ, բայց սիրով համաձայնեցին հանդիպել պատանիների հետ, լսել նրանց մտահոգությունները, հետաքրքրող հարցերը:
Նրանց հետ սովորողները մտովի անցան պատերազմի թոհուբոհով, ռազմաճակատում հանդիպեցին միայն գրքերում կարդացած ու ֆիլմերում տեսած դեպքերի: Ու բնական էր նրանցից մեկի զարմացած հարցը, թե ինչպես է հնարավոր, որ մարդը մարտի դաշտում իր կյանքից առավել դասի կողքին կանգնած մարտական ընկերոջ կյանքը, ում հետ գուցե հենց նոր է ծանոթացել, նրան փրկելու համար զոհի իր կյանքը:
Չնայած հերոսները, որպեսզի չցավեցնեն դյուրազգաց դեռահասներին, ամեն ինչ պատմում էին մեղմացված, հումորով, ժպիտով, բայց հուզված էին բոլորը, ու հաճախ մոռանում էին նաև տղաներին տալու համար պատրաստած հարցերը: ուղղակի լուռ էին:
Իսկ վերջում Լիլիթը արցունքախառն աչքերով պարզամտորեն խոստովանեց. <<Ես հիասթափվել էի իմ հայրենիքից. դուք վերադարձրիք ինձ իմ ժպիտը>>:
Դասի վերջին հատվածը նվիրված էր դպրոցի սաներին` Գոռ Եղիազարյան, Արամ Սիմոնյան, Մարտին Մանասերյան…, ծնողներին` Գեորգի Մինասյան, Ժիրայր Քոլոզյան, ովքեր չվերադարձան պատերազմի դաշտից… Դիտեցին դպրոցի ասմունքի խմբակի սաների պատրաստած ֆիլմը մեր հայրենիքի, նրա անցած ճանապարհի ու, ցավոք, վերջին պատերազմի մասին:
Թող պատերազմները լինեն միայն ֆիլմերում, իսկ հերոսները` թեկուզ վիրավոր` մեր կողքին:
Դասի նպատակն էր` շփվել հերոսների հետ, անձամբ նրանցից լսել իրական ու մեզ համար անհավանակն, իսկ իրենց համար սովորական ու բնական պատմություններ պատերազմի դաշտից:
Հյուրերն էին ինչպես Քառօրյա, այնպես էլ 44-օրյա պատերազմների մասնակիցներ Ջիվան Գասպարյանն ու Արմավիր Հովհաննիսյանը, ովքեր վիրավորված էին, գտնվում էին բուժման մեջ, բայց սիրով համաձայնեցին հանդիպել պատանիների հետ, լսել նրանց մտահոգությունները, հետաքրքրող հարցերը:
Նրանց հետ սովորողները մտովի անցան պատերազմի թոհուբոհով, ռազմաճակատում հանդիպեցին միայն գրքերում կարդացած ու ֆիլմերում տեսած դեպքերի: Ու բնական էր նրանցից մեկի զարմացած հարցը, թե ինչպես է հնարավոր, որ մարդը մարտի դաշտում իր կյանքից առավել դասի կողքին կանգնած մարտական ընկերոջ կյանքը, ում հետ գուցե հենց նոր է ծանոթացել, նրան փրկելու համար զոհի իր կյանքը:
Չնայած հերոսները, որպեսզի չցավեցնեն դյուրազգաց դեռահասներին, ամեն ինչ պատմում էին մեղմացված, հումորով, ժպիտով, բայց հուզված էին բոլորը, ու հաճախ մոռանում էին նաև տղաներին տալու համար պատրաստած հարցերը: ուղղակի լուռ էին:
Իսկ վերջում Լիլիթը արցունքախառն աչքերով պարզամտորեն խոստովանեց. <<Ես հիասթափվել էի իմ հայրենիքից. դուք վերադարձրիք ինձ իմ ժպիտը>>:
Դասի վերջին հատվածը նվիրված էր դպրոցի սաներին` Գոռ Եղիազարյան, Արամ Սիմոնյան, Մարտին Մանասերյան…, ծնողներին` Գեորգի Մինասյան, Ժիրայր Քոլոզյան, ովքեր չվերադարձան պատերազմի դաշտից… Դիտեցին դպրոցի ասմունքի խմբակի սաների պատրաստած ֆիլմը մեր հայրենիքի, նրա անցած ճանապարհի ու, ցավոք, վերջին պատերազմի մասին:
Թող պատերազմները լինեն միայն ֆիլմերում, իսկ հերոսները` թեկուզ վիրավոր` մեր կողքին:
