Անկախության օրը 6գ դասարանի համար
Իսկ դուք ճանաչո՞ւմ եք մեր հայրենիքի հենց այս անկյունը` Բյուրական…
Եկե՜ք մեզ հետ:
Սեպտեմբերի 20-ի լույս 21-ի գիշերն անհանգիստ լուսացրին 6գ դասարանի սովորողները. անձրև էր ու քամի: Ախր նրանք վճռել էին Անկախության օրն անցկացնել Հայաստանի ճամփեքին: Բայց երկինքը … Մի՞թե թաց եղանակը կարող էր խոչընդոտ լինել նրանց հաստատ որոշմանը, որ ծնվել էր ,,ճանաչելով սիրենք մեր հայրենիքը,, պարզ գիտակցումից:
Լուսացավ:
Մի մարդու նման հավաքվեցինք ու ճամփա ընկանք:
Երթուղին հագեցած էր. հետաքրքիր ու իմաստալից օր էր սպասվում:
Առաջին կանգառը տառերի պուրակում էր, որը մի յուրօրինակ սրբատեղիի է վերածվել: Եվս մեկ անգամ հիացանք քարեղեն հրաշքով, հուշարձաններով: Ամեն մեկը նկարվում էր իր անվան սկզբնատառի մոտ:
-Իսկ ո՞ւմ անունն է սկսվում ը տառով, թող կանգնի. նկարում եմ- կատակեցի ես:
-Ը՛ըըը… Ընկեր.. Այո՜.. Ընկեր…,- արագ կողմնորոշվեց Ալվարդը:
-Դե ուրեմն սա բոլորիս տառն է… Դե, կանգնենք բոլորս…
Հաջորդ կանգառը Սաղմոսավանքում էր. Հայաստանի մի անկյուն, որ և՜ սարսափելի է իր անդնդախոր կիրճերով, և՜ հիանալի ու վեհ` երկնքին մոտ գտնվելով: Ու դու այստեղ` վերում կանգնած, Արայի լեռան դեմ հանդիման, քեզ զգում ես այս բարձրության տերն ու տիրականը. բարձրությունն ես սկսում կրել քո մեջ:
Իսկ եկեղեցում պատարագ էր… Մասնակցեցինք… Յուրաքանչյուրն իր մտքում առանձնացավ, մտորեց, լսեց Աստծո խոսքը…
Շարժվեցինք առաջ:
Որտե՞ղ ես, Սուրբ Կարմրավոր, գալիս ենք քո գիրկը:
Ահա և Աշտարակից վեր երևաց եկեղեցու կարմիր գմբեթը:
Գավթում կանգնեցինք Գևորգ Էմինի շիրմի առաջ. մեկ ձայնով արտասանելով ,,Մեր այբուբենը,,` շնորհավորեցինք ծննդյան 95-ամյակը, գլուխ խոնարհեցինք, հիացանք եկեղեցու ներսով ու դրսով…
Ու առա՛ջ…
Մեզ սպասում էին Բյուրականում:
Սեպտեմբերի 18-ը հոյոց պանծալի զավակ Վիկտոր Համբարձումյանի ծննդյան օրն էր: Մտանք նրա թանգարան: Տեսանք այն ամենը, ինչ շրջապատել էր նրան, ինչ նրան ոգեշնչել էր, մղել գիտական սխրանքների, ծանոթացանք կենսագրության մանրամասներին: Ու դաստիարակվեցինք: Այո, այո, սովորեցինք լինել մեծ գիտնականի նման համառ, նպատակասլաց. ևս մեկ անգամ ընդգծեցինք, որ գիտելիքն է մարդու ամենամեծ զենքը, որի դիմաց անզոր է գտնվել անգամ տիեզերքը ու հլու-հնազանդ ենթարկվել է մեծ հային:
Արդեն կարելի է խաղալ բնության գրկում, լիցքաթափվել ու միևնույն ժամանակ լիցքավորվել` նորովի սկսելու ուսումնական շաբաթն ու շարունակելու ուսումնական տարին:
Բայց մի բան դեռ պակասում էր: Հասնել Բյուրական ու չմոտենա՞լ աստղադիտակներին, չուսումնասիրե՞լ աստղերը… Բայց ամեն ինչ կախված էր բնության քմահաճույքից. կլինի՞ արդյոք աստղազարդ երկինք, թե՞ ամպերն այդքանով կվերջակետեն օրը:
Ու սպասում էինք մթնելուն` մերթ երկնքին նայելով` այնտեղ աստղեր տեսնելու, մերթ իրար` հուսադրող խոսքի ակնկալիքով:
Ու ստացանք բաղձալի զանգն աստղադիտարանից, թե երկինքն աստղալից է, համեցեք:
Վերադարձանք աստղադիտարան: Պարզվեց, որ երկինքն այնքան շռայլ է գտնվել մեր նկատմամբ, որ ոչ միայն աստղերի ճամփան է բացել մեր հետաքրքրասեր աչքերի առաջ, այլև մոլորակների` Սատուրնի ու Մարսի, որոնք հասցրինք դիտել, ու նրանք անհետացան հենց մեր աչքի առաջ:
Վերադարձանք կեսգիշերին` գոհ մեր արածից, տեսածից ու լսածից:
Ճանաչեցինք ու սիրեցինք, սիրեցինք ու ավելի ամրացանք մեր հողի վրա:
Դե, դուք ասեք, հաջորդ անգամ կմիանա՞ք մեզ…
Եկե՜ք մեզ հետ:
Սեպտեմբերի 20-ի լույս 21-ի գիշերն անհանգիստ լուսացրին 6գ դասարանի սովորողները. անձրև էր ու քամի: Ախր նրանք վճռել էին Անկախության օրն անցկացնել Հայաստանի ճամփեքին: Բայց երկինքը … Մի՞թե թաց եղանակը կարող էր խոչընդոտ լինել նրանց հաստատ որոշմանը, որ ծնվել էր ,,ճանաչելով սիրենք մեր հայրենիքը,, պարզ գիտակցումից:
Լուսացավ:
Մի մարդու նման հավաքվեցինք ու ճամփա ընկանք:
Երթուղին հագեցած էր. հետաքրքիր ու իմաստալից օր էր սպասվում:
Առաջին կանգառը տառերի պուրակում էր, որը մի յուրօրինակ սրբատեղիի է վերածվել: Եվս մեկ անգամ հիացանք քարեղեն հրաշքով, հուշարձաններով: Ամեն մեկը նկարվում էր իր անվան սկզբնատառի մոտ:
-Իսկ ո՞ւմ անունն է սկսվում ը տառով, թող կանգնի. նկարում եմ- կատակեցի ես:
-Ը՛ըըը… Ընկեր.. Այո՜.. Ընկեր…,- արագ կողմնորոշվեց Ալվարդը:
-Դե ուրեմն սա բոլորիս տառն է… Դե, կանգնենք բոլորս…
Հաջորդ կանգառը Սաղմոսավանքում էր. Հայաստանի մի անկյուն, որ և՜ սարսափելի է իր անդնդախոր կիրճերով, և՜ հիանալի ու վեհ` երկնքին մոտ գտնվելով: Ու դու այստեղ` վերում կանգնած, Արայի լեռան դեմ հանդիման, քեզ զգում ես այս բարձրության տերն ու տիրականը. բարձրությունն ես սկսում կրել քո մեջ:
Իսկ եկեղեցում պատարագ էր… Մասնակցեցինք… Յուրաքանչյուրն իր մտքում առանձնացավ, մտորեց, լսեց Աստծո խոսքը…
Շարժվեցինք առաջ:
Որտե՞ղ ես, Սուրբ Կարմրավոր, գալիս ենք քո գիրկը:
Ահա և Աշտարակից վեր երևաց եկեղեցու կարմիր գմբեթը:
Գավթում կանգնեցինք Գևորգ Էմինի շիրմի առաջ. մեկ ձայնով արտասանելով ,,Մեր այբուբենը,,` շնորհավորեցինք ծննդյան 95-ամյակը, գլուխ խոնարհեցինք, հիացանք եկեղեցու ներսով ու դրսով…
Ու առա՛ջ…
Մեզ սպասում էին Բյուրականում:
Սեպտեմբերի 18-ը հոյոց պանծալի զավակ Վիկտոր Համբարձումյանի ծննդյան օրն էր: Մտանք նրա թանգարան: Տեսանք այն ամենը, ինչ շրջապատել էր նրան, ինչ նրան ոգեշնչել էր, մղել գիտական սխրանքների, ծանոթացանք կենսագրության մանրամասներին: Ու դաստիարակվեցինք: Այո, այո, սովորեցինք լինել մեծ գիտնականի նման համառ, նպատակասլաց. ևս մեկ անգամ ընդգծեցինք, որ գիտելիքն է մարդու ամենամեծ զենքը, որի դիմաց անզոր է գտնվել անգամ տիեզերքը ու հլու-հնազանդ ենթարկվել է մեծ հային:
Արդեն կարելի է խաղալ բնության գրկում, լիցքաթափվել ու միևնույն ժամանակ լիցքավորվել` նորովի սկսելու ուսումնական շաբաթն ու շարունակելու ուսումնական տարին:
Բայց մի բան դեռ պակասում էր: Հասնել Բյուրական ու չմոտենա՞լ աստղադիտակներին, չուսումնասիրե՞լ աստղերը… Բայց ամեն ինչ կախված էր բնության քմահաճույքից. կլինի՞ արդյոք աստղազարդ երկինք, թե՞ ամպերն այդքանով կվերջակետեն օրը:
Ու սպասում էինք մթնելուն` մերթ երկնքին նայելով` այնտեղ աստղեր տեսնելու, մերթ իրար` հուսադրող խոսքի ակնկալիքով:
Ու ստացանք բաղձալի զանգն աստղադիտարանից, թե երկինքն աստղալից է, համեցեք:
Վերադարձանք աստղադիտարան: Պարզվեց, որ երկինքն այնքան շռայլ է գտնվել մեր նկատմամբ, որ ոչ միայն աստղերի ճամփան է բացել մեր հետաքրքրասեր աչքերի առաջ, այլև մոլորակների` Սատուրնի ու Մարսի, որոնք հասցրինք դիտել, ու նրանք անհետացան հենց մեր աչքի առաջ:
Վերադարձանք կեսգիշերին` գոհ մեր արածից, տեսածից ու լսածից:
Ճանաչեցինք ու սիրեցինք, սիրեցինք ու ավելի ամրացանք մեր հողի վրա:
Դե, դուք ասեք, հաջորդ անգամ կմիանա՞ք մեզ…
