Դու´ աստվածային երգ, աղոթք, բաղձանք…
186-ում առիթը
բաց չենք թողնում ամեն օրը վերածելու մի իսկական տոնի:Կրկին աշխուժություն է մեր դպրոցում. Մայրենիի օրն ենք նշում հավուր պատշաճի: Թերևս սա այն օրերից է, որին աշակերտները սպասում են անհամբեր: Սպասում են, որպեսզի մեկ անգամ ևս գովերգեն ՄԱՅՐԵՆԻՆ, ցույց տան, թե ինչքան լավ են գիտակցում, ըմբռնում նրա դերն ու նշանակությունը իրենցորպես հայի կյանքում: Դա նրանցից աանձնապես մեծ ջանքեր չի պահանջում. նրանք իրենց վերաբերմունքը ՍՐԲՈՒԹՅՈՒՆ ՍՐԲՈՑ ՄԱՅՐԵՆԻԻ նկատմամբ դրսևորում են ամեն օր. 186-ում միշտ հնչում է մաքուր հայերենը, սաները տիրապետում են լեզուն անաղարտ պահելու <<գաղտնիքներին>>:
Այս անգամ ՄԱՅՐԵՆԻԻՆ ձոնված աղոթք-երդում-դասը տարբերվում էր իր ձևով. այն ընթանում էր… դասամիջոցներին, դպրոցի ռադիոհանգույցով: Իսկ ականատեսն ու հանդիսատեսը ողջ դպրոցն էր` մեծով ու փոքրով:
Աշակերտները սկզբում ևս մեկ անգամ հիշեցրին օրվա խորհուրդը, նշեցին, որ 1999 թվականին փետրվարի 21-ը ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի կողմից ճանաչվել է Մայրենիի միջազգային օր, իսկ 2005 թվականից օրն իր արժանի տեղն է գտել ՀՀ պետական տոնացույցում: Փոխադարձ շնորհավորանքներ էին. բոլորն էին շմորհավորում, բոլորին էին շնորհավորում:
Հաջորդ դասամիջոցին ասմունք էր, երգ ու տաղ` ձոնված մեզ հայ պահող լեզվին: Իսկ ահա երկար դասամիջոցը մի իսկական դաս էր, բաց դաս, ու ողջ դպրոցը` ազատ ունկնդիր: Աշակերտները <<Ոչ թե, այլ…>> բաժնով ներկայացրին այն բատաձևերի, քերականական արտահայտությունների ճիշտ տարբերակները, որոնք հաճախ են հանդիպում մեր խոսքում, ուղղում էին կապակցական, խնդրառության, համաձայնության սխալները, հորդորով դիմեցին բոլորին` <<Մի´ ասեք, այլ ասե´ք>> բաժնով:
Հաջորդ դասամիջոցներին արդեն մեզ վաղուց ծանոթ բառերի դեռևս անծանոթ ու հետաքրիր ստուգաբանություններն էին:
Եվ քանի որ տոնակատարությունը աղոթք էր` առ Մայրենի, այն ավարտվեց ԱՄԵՆ բառով ու նրա ստուգաբանությամբ:
Սա 186-ի այն օրերից էր, երբ բոլորը տուն են գնում` նույնիսկ դասամիջոցներին կամա-ակամա դաս ստացած:
Տոնական ռադիոօրվա նախաձեռնողն ու հեղինակը հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի Գայանե Գալստյանն էր:
Այո´, մեզ մոտ նւոյնիսկ դասամիջոցներն են իմաստալից, հետաքրքիր ու բովանդակալից անցնում: Մենք ոչ մի րոպե բաց չենք թողնում, որ կրթվենք, զարգանանք, ու ԳԻՏԵԼԻՔՈՎ ՔԱՅԼԵՆՔ ԱՌԱՋ:
Այս անգամ ՄԱՅՐԵՆԻԻՆ ձոնված աղոթք-երդում-դասը տարբերվում էր իր ձևով. այն ընթանում էր… դասամիջոցներին, դպրոցի ռադիոհանգույցով: Իսկ ականատեսն ու հանդիսատեսը ողջ դպրոցն էր` մեծով ու փոքրով:
Աշակերտները սկզբում ևս մեկ անգամ հիշեցրին օրվա խորհուրդը, նշեցին, որ 1999 թվականին փետրվարի 21-ը ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի կողմից ճանաչվել է Մայրենիի միջազգային օր, իսկ 2005 թվականից օրն իր արժանի տեղն է գտել ՀՀ պետական տոնացույցում: Փոխադարձ շնորհավորանքներ էին. բոլորն էին շմորհավորում, բոլորին էին շնորհավորում:
Հաջորդ դասամիջոցին ասմունք էր, երգ ու տաղ` ձոնված մեզ հայ պահող լեզվին: Իսկ ահա երկար դասամիջոցը մի իսկական դաս էր, բաց դաս, ու ողջ դպրոցը` ազատ ունկնդիր: Աշակերտները <<Ոչ թե, այլ…>> բաժնով ներկայացրին այն բատաձևերի, քերականական արտահայտությունների ճիշտ տարբերակները, որոնք հաճախ են հանդիպում մեր խոսքում, ուղղում էին կապակցական, խնդրառության, համաձայնության սխալները, հորդորով դիմեցին բոլորին` <<Մի´ ասեք, այլ ասե´ք>> բաժնով:
Հաջորդ դասամիջոցներին արդեն մեզ վաղուց ծանոթ բառերի դեռևս անծանոթ ու հետաքրիր ստուգաբանություններն էին:
Եվ քանի որ տոնակատարությունը աղոթք էր` առ Մայրենի, այն ավարտվեց ԱՄԵՆ բառով ու նրա ստուգաբանությամբ:
Սա 186-ի այն օրերից էր, երբ բոլորը տուն են գնում` նույնիսկ դասամիջոցներին կամա-ակամա դաս ստացած:
Տոնական ռադիոօրվա նախաձեռնողն ու հեղինակը հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի Գայանե Գալստյանն էր:
Այո´, մեզ մոտ նւոյնիսկ դասամիջոցներն են իմաստալից, հետաքրքիր ու բովանդակալից անցնում: Մենք ոչ մի րոպե բաց չենք թողնում, որ կրթվենք, զարգանանք, ու ԳԻՏԵԼԻՔՈՎ ՔԱՅԼԵՆՔ ԱՌԱՋ: