Մայրենին բնանկարում 

… Ու մենք բակում նստոտել էինք գարնանային թարմությամբ բուրող խոտերի վրա ու զրուցում էինք: Զրուցում ու դիտում էինք շրջապատը, ոչ այնքան հարուստ բնությունը: Դիտեցինք ու քննարկեցինք, քննարկեցինք ու սկսեցինք գրել, նկարագրել ու նկարել: Չէինք զգում ցուրտը: Գրեցինք գարնան հողի բույրը կարոտած ու դեպի հողը խոնարհված ծառի, ամպերի ժողովի ու դռների արանքից համառորեն ծիկրակող արևի մասին, զառիթափին աճած խնձորենու, որ, թվում է, ուր որ է կընկնի, բայց, չէ′, նա հզոր է, էլի կմնա, էլի կպտղակալի… Բաճկոնով էինք ու գլխարկով, մեր շունչն էինք խառնել նորելուկ գարնան հևքին, վայելում էինք ու հազիվ զսպում դեպի վեր բարձրանալու, ամպերը ձեռքերով պատռելու ու արևի ճամփան բացելու պոռթկումը: Թարմաշունչ, անուշաբույր, մի քիչ էլ խոնավ դաս էր, որն ուներ բնապատկեր կերտելու նպատակ: Ու երեխաներն էլ. իրենցից ոչ այնքան բարձր ծառերի հետ շարք կազմած, դարձել էին մի կտոր բնապատկեր: 6ա դասարան Ուս.` Գ. Գալստյան

---