Միշտ հպարտ ենք, որ...
Ու հիմա առավել քան արդիական է հպարտության մասին խոսելը, նոր ձևավորվող սերնդի արժեքների մեջ ազգային հպարտության հասկացողությունը կարևորելը:
Կան մարդկային բնավորության գծեր, արժեհամակարգի բաղադրիչներ, որոնք պետք է ընդգծված լինեն, չթեքվեն ու չճկվեն և ոչ մի քամուց:
<<Հպարտ եմ ես…>>. անմահ Սևակի այս բանաստեղծությունն էին ընթերցում հայ զինվորները` խրամատում, սահմանին, խստաշունչ ձյուն-ձմեռվա սպիտակության մեջ կանգնած… Եվ սա տեսանյութում, որը դիտեցին ութերորդցիները դասի սկզբում: Ուշադիր լսում էին, ու երբ ավարտվեց տեսաարտասանությունը, աշակերտներն էլ իրենց տեղերից միացան զինվորներին` <<Ես էլ եմ հպարտ>> բառերով: Դասղեկ Գ. Գալստյանն էր կոչ արել դիտումից առաջ. եթե զգան, որ բանաստեղծության տողերը հարազատ են նաև իրենց, արձագանքեն:
Ու արձագանքեցին:
Ինչո՞վ եմ հպարտ, ումո՞վ եմ հպարտ. մտագրոհի ընթացքում այս հարցի պատասխանները նրանք գրեցին ու փակցրին պաստառին, հիմնավորեցին:
Իսկ հերոսներ… Ո՞մ է նախընտրում նոր սերունդը: Մի՞թե հերոսներ ու հերոսական օրինակներ միշտ պետք է փնտրենք պատմության էջերում: Իսկ ե՞րբ ենք գնահատելու մեր կողքին ապրող մարդկանց ամենօրյա հերոսությունները` երկրապահ գյուղացուն, ով ամուր կառչել է իր հողին, չի մտածում արտագաղթի մասին, քանզի հպարտ է իր ստեղծածով, երկիր շենացնող իր աշխատանքով. երկիր է պահում, ուսուցչին, ծնողին, բժշկին, ով ամեն րոպե ու վայրկյան պատրաստ է մարդու կյանք փրկել, նոր կյանքի հնարավորություն տալ …
Ու խոսում էին աշակերտները իրենց կողքին ապրող հերոսներից. քեռու մասին, ով ճանապարհին իրեն հանդիպած ավտովթարի ժամանակ կարողացել էր օգնության հասնել ծանր վիրավոր մարդուն, մորաքրոջ որդուց, ով լավագույն ու սիրված բժիշկներից էր` հարյուրավոր մարդկանց ժպիտ պարգևած ու երախտագիտությանն արժանացած, ում կյանքը, սակայն, ավարտվեց ավտովթարից, փրկարարից, ով մարդկանց օգնության է հասնում ամենաանմարդկային պայմաններում… Ու էլի ինչքա~ն հերոսներ, ովքեր մերն են, մեր կյանքի պարտադիր մասնիկն ու համեստ բաղադրիչ:
Իսկ հպարտության մասին խոսել ու առավել ևս դաս տալ կարող է միայն այդ արժեհամակարգն իր մեջ կրող մարդը: Ընտրեցինք ու դպրոց հրավիրեցինք հյուրին:
Ալեքսանդր Սայադյան. մարդ, ով իր սկզբունքայնությամբ, ապրած կյանքով, տարիների` ձեռք բերած իմաստնությամբ ու փորձառությամբ իրավունք ունի դիմելու դեռահասներին ու ցույց տալու կյանքում իր ունեցած հաջողությունների բանալին:
Սիրով պատմեց իր մասին, պատասխանեց երեխաների հարցերին…
Սրանից էլ ուսանելի դա՞ս…
Ու հիմա առավել քան արդիական է հպարտության մասին խոսելը, նոր ձևավորվող սերնդի արժեքների մեջ ազգային հպարտության հասկացողությունը կարևորելը:
Կան մարդկային բնավորության գծեր, արժեհամակարգի բաղադրիչներ, որոնք պետք է ընդգծված լինեն, չթեքվեն ու չճկվեն և ոչ մի քամուց:
<<Հպարտ եմ ես…>>. անմահ Սևակի այս բանաստեղծությունն էին ընթերցում հայ զինվորները` խրամատում, սահմանին, խստաշունչ ձյուն-ձմեռվա սպիտակության մեջ կանգնած… Եվ սա տեսանյութում, որը դիտեցին ութերորդցիները դասի սկզբում: Ուշադիր լսում էին, ու երբ ավարտվեց տեսաարտասանությունը, աշակերտներն էլ իրենց տեղերից միացան զինվորներին` <<Ես էլ եմ հպարտ>> բառերով: Դասղեկ Գ. Գալստյանն էր կոչ արել դիտումից առաջ. եթե զգան, որ բանաստեղծության տողերը հարազատ են նաև իրենց, արձագանքեն:
Ու արձագանքեցին:
Ինչո՞վ եմ հպարտ, ումո՞վ եմ հպարտ. մտագրոհի ընթացքում այս հարցի պատասխանները նրանք գրեցին ու փակցրին պաստառին, հիմնավորեցին:
Իսկ հերոսներ… Ո՞մ է նախընտրում նոր սերունդը: Մի՞թե հերոսներ ու հերոսական օրինակներ միշտ պետք է փնտրենք պատմության էջերում: Իսկ ե՞րբ ենք գնահատելու մեր կողքին ապրող մարդկանց ամենօրյա հերոսությունները` երկրապահ գյուղացուն, ով ամուր կառչել է իր հողին, չի մտածում արտագաղթի մասին, քանզի հպարտ է իր ստեղծածով, երկիր շենացնող իր աշխատանքով. երկիր է պահում, ուսուցչին, ծնողին, բժշկին, ով ամեն րոպե ու վայրկյան պատրաստ է մարդու կյանք փրկել, նոր կյանքի հնարավորություն տալ …
Ու խոսում էին աշակերտները իրենց կողքին ապրող հերոսներից. քեռու մասին, ով ճանապարհին իրեն հանդիպած ավտովթարի ժամանակ կարողացել էր օգնության հասնել ծանր վիրավոր մարդուն, մորաքրոջ որդուց, ով լավագույն ու սիրված բժիշկներից էր` հարյուրավոր մարդկանց ժպիտ պարգևած ու երախտագիտությանն արժանացած, ում կյանքը, սակայն, ավարտվեց ավտովթարից, փրկարարից, ով մարդկանց օգնության է հասնում ամենաանմարդկային պայմաններում… Ու էլի ինչքա~ն հերոսներ, ովքեր մերն են, մեր կյանքի պարտադիր մասնիկն ու համեստ բաղադրիչ:
Իսկ հպարտության մասին խոսել ու առավել ևս դաս տալ կարող է միայն այդ արժեհամակարգն իր մեջ կրող մարդը: Ընտրեցինք ու դպրոց հրավիրեցինք հյուրին:
Ալեքսանդր Սայադյան. մարդ, ով իր սկզբունքայնությամբ, ապրած կյանքով, տարիների` ձեռք բերած իմաստնությամբ ու փորձառությամբ իրավունք ունի դիմելու դեռահասներին ու ցույց տալու կյանքում իր ունեցած հաջողությունների բանալին:
Սիրով պատմեց իր մասին, պատասխանեց երեխաների հարցերին…
Սրանից էլ ուսանելի դա՞ս…
